Bio

Można powiedzieć, że istnieje coś takiego jak psychologia fotografii. Istnieje głębsza przyczyna, dlaczego fotograf chce zrobić fotografię, a także dlaczego jakiś człowiek chciałby na niej być. Nie jest to możliwe w przypadku zwykłego zdjęcia, w erze cyfrowej, gdy praktycznie każdy bez opamiętania może wykonać setki zdjęć swoim smartfonem, na drugi dzień nie pamiętając już, że takie zdjęcie w ogóle powstało.
Czas biegnie szybko, a wraz z nim historie ludzkiego życia - indywidualne, wyjątkowe losy istoty ludzkiej w niepowtarzalnej na skalę wszechświata konfiguracji zdarzeń i doświadczeń. Wielu ludzi w obecnej cywilizacji żyje szybko, zatracając poczucie tej wyjątkowości własnego losu i własnej istoty. Można powiedzieć, że na swój sposób stają się niewidzialni dla świata - tak czują to wewnątrz siebie, i tak traktuje ich codzienne otoczenie. A przecież jest zupełnie odwrotnie - każdy jest wyjątkowy i nigdy już nikogo takiego na tym świecie nie będzie. Psychologia fotografii jest próbą uchwycenia wyjątkowości każdej osoby. Zajmuję się m.in. fotografią portretową oraz czymś, co można nazwać fotografią terapeutyczną. W tym drugim przypadku, gdy przychodzi do mnie człowiek, dla którego mam zrobić fotografię, głównym celem jest uchwycenie jego wyjątkowości i przywrócenie mu poczucia własnej wartości. Każda fotografia to indywidualna historia.

Zajmuję się również fotografią reportażową, która bardzo często ściśle łączy się z fotografią terapeutyczną. Sięgnięcie po aparat i spotkanie z człowiekiem, którego historię chcę pokazać, nigdy nie jest dla mnie czymś mechanicznym. W świecie medialnych sensacji i banału, chcę usłyszeć i uwiecznić historie ludzi anonimowych, zwyczajnych, a jednak niejednokrotnie dokonujących czynów heroicznych w swoich indywidualnych losach, a czasami losach dotyczących całego świata i całej ludzkości. Ludzie ci przechodzą tragedie, które czasami trudno sobie wyobrazić, uczestniczą w doniosłych historycznych wydarzeniach lub wypełniają misje, o których świat może nigdy nie usłyszeć, ponieważ nie spełniają standardów kultury masowej, a niejednokrotnie ich historie są niewygodne lub niebezpieczne politycznie. Moja fotografia służy właśnie takim historiom i ludziom, by mogli poczuć, że to co robią ma znaczenie i nie jest na marne. Jednocześnie, ponieważ jest to fotografia analogowa, stanowi niepodważalny dowód i wierne odzwierciedlenie rzeczywistych zdarzeń i ludzi, bez cyfrowych manipulacji.

Jestem cały czas przy moim aparacie i robię zdjęcia przez cały rok. Fotografuję głównie na negatywie 6x4,5 oraz 135 − klasyczne i zapomniane rzemiosło w dzisiejszym, cyfrowym świecie. Staram się dokumentować swoje życie i życie innych dla przyszłych pokoleń. Moim celem jest przekazanie i uchwycenie historii, które zmuszą ludzi do myślenia, sprawią, że zatrzymają się na chwilę i zastanowią się, dokąd zmierzamy i jaki jest cel naszego życia. Poruszam się w tematach trudnych z naciskiem na postmodernizm w historii ludzi oraz świata. Tematy, które podejmuję, są zazwyczaj odrzucone lub ignorowane przez media głównego nurtu. Moim życzeniem w fotografii jest zwrócić uwagę na narastający postęp totalitaryzmu w świecie − oscyluje na braku estetyki i na pograniczu błędu, często bez ostrości i prawidłowego czasu naświetlania. Staram się w tej przestrzeni reportażu poruszać również inne tematy, takie jak art lub portret... Skupiam się przede wszystkim na temacie, co można bardzo dobrze uchwycić i pokazać w czerni i bieli.